Marko Čelebonović je nakon završene osnovne škole upisao Prvu mušku gimnaziju u Beogradu. Po izbijanju Prvog svetskog rata 1914. godine sa porodicom je krenuo u izbeglištvo u Solun, a zatim u Atinu, Napulj i Cirih gde je završio gimnazijsko školovanje i počeo da se interesuje za skulpturu. Studije ekonomije započeo je 1919. godine na Oksfordu, ali se već posle godinu dana nastanio u Parizu gde je između 1921. i 1923. godine pohađao kurs vajanja kod Antoana Burdela. U Parizu je 1922. godine stekao diplomu pravnog fakulteta, ali se tim pozivom nikada nije bavio. Nakon što je iste godine u Padovi video Đotove freske u kapeli Skrovenji, Čelebonović odlučuje da se posveti slikarstvu. Iako samouko školovan slikar, veoma brzo je prihvatao pouke od umetnika koji su u to vreme živeli u Parizu i sa kojima se družio, kao što su Alberto Đakometi, Anto an Burdel, Sreten Stojanović, Milo Milunović. Prvi put svoje radove izlaže na izložbi u Salonu Tiljerija 1925. godine a iste godine iznenada napušta Pariz i seli se u Sen Trope gde počinje njegov pravi slikarski život.
U periodu pred Drugi svetski rat povremeno je posećivao Jugoslaviju — Beograd, crnogorsko primorje i srednjovekovne srpske manastire. Godine 1937. je imao prvu samostalnu izložbu u Beogradu, 1938. je izlagao sa grupom “Dvanaestorica”, a 1939. sa grupom “Oblik”. Za vreme Drugog svetskog rata pripadao je francuskom pokretu otpora i pristupio je Komunističkoj partiji Francuske. Nekoliko godina po završetku rata se zbog angažmana na različitim funkcijama, među kojima je najvažnija bila dužnost savetnika pri jugoslovenskoj ambasadi u Parizu, veoma malo bavio slikarstvom. U periodu od 1948. do 1959. godine živeo je u Beogradu radeći kao profesor na Akademiji umetnosti. Odmah po penzionisanju 1959. godine, vratio se u Sen Trope gde je ostao do kraja života. Godine 1958. izabran je za dopisnog a 1968. za redovnog člana SANU. Često je izlagao u Parizu, Beogradu, Cirihu, Ženevi, Sarajevu, Skoplju i Nišu, kao i na kolektivnim izložbama jugoslovenske umetnosti u Francuskoj, Engleskoj, Belgiji, Italiji, Holandiji i Brazilu.
Iako je tokom perioda umetničkog formiranja između 1923. i 1925. godine izradio niz nadrealistički intoniranih prizora, Čelebonović se ubrzo okreće slikanju po prirodi. Pre nego što će se posvetiti figuri u enterijeru rado je slikao figure u pleneru, naročito kada su tokom 1928. godine u Sen Tropeu boravili Milo Milunović, Marin Tartalja i Stojan Aralica. U ovom periodu se u izrazu najviše približava fovističkom načinu slikanja. Od 1929. godine centralna tema njegovog slikarstva premešta se na enterijer, najčešće sa figurom a u koloritu preovladavaju tamnije i smirenije boje. Počev od 1966. godine, razvijala se Čelebonovićeva “bela faza” u kojoj se opredeljuje za mrtvu prirodu, radeći uporedo u pastelu i u ulju.
Izvor: http://www.riznicasrpska.net/
